17 dni

Czeeeść!

Jeszcze 17 dni. I matura z polskiego, biologii i dwa niemieckie. Ale to luzzz.

Załatwiałam z mamą pełnomocnictwo, żeby mogła zawieźć moje papiery do szkoły (bez sensu, że trzeba do tego notariusza ;/).
Muszę jeszcze iść do lekarza po zaświadczenie lekarskie.

Co z rodzinką?
Ogólnie kilka dni się nie odzywaliśmy, dzisiaj dostałam informację :

,,Your first days will be just relaxing,

You arrive on the Saturday and I have a wedding on the Sunday,
I will arrange for my father to look after B. on Saturday & Sunday,
Then you can start on the Monday to look after B. ,

I will show you around the place and how to work the house equipment like-
cable TV, heating in the house, where everything is kept in the house"

Czyli super :D

Oczywiście dopadły mnie wątpliwości. 

Jasne, nie mogę się doczekać wylotu, ale łatwo było marzyć o wyjeździe, a teraz kiedy to się dzieje naprawdę trzęsę się jak mały york. Mam wiele obaw - co z językiem (bo jednak moim głównym jest niemiecki, a angielskiego uczę się właściwie dopiero od trzech lat (znaczy uczyłam się go wcześniej, ale dużo ponad "my name is..." mi to nie dało). A będąc w Niemczech miałam barierę językową (może to też dlatego, że jestem nieśmiała ;p), poza tym zrozumiałam, że to nie jest miejsce dla mnie. Jestem bardziej osłuchana z angielskim przez Youtube, ale też oglądam głównie amerykańskie filmy. Zdecydowałam się na uk, żeby podszkolić angielski, ale boję się że mogę nie zrozumieć (akcent ;/), albo coś. Rodzinka jak na razie bardzo wyrozumiała, więc mam nadzieję, że będzie wszystko w porządku...

Kolejna wątpliwość - samotność. Nie jestem zbytnio przebojową osobą i boję się, że weekendy będę spędzać w łóżku z serialem, albo na zakupach pocieszając się inwestując w kolejne niepotrzebne rzeczy. Co mnie dołuje, to fakt że wszystkie polskie au pair, jakie znalazłam na grupie au pair in Manchester już tam nie mieszkają :/

Następnie obawiam się, że nie poradzę sobie z B. - nigdy nie opiekowałam się tak małym dzieckiem (2,5), poza spędzaniem czasu z moim siostrzeńcem. Rodzince to nie przeszkadzało, jednak ja na początku nie będę się czuć z nim super pewnie. Poza tym boję się, że okaże się małym diabełkiem -,-

Dalej - rodzina. Jadę do samotnego ojca (lat 32), co może wzbudzać lekkie wątpliwości. Podczas naszych rozmów wszystko było ok, naprawdę mega zabawny koleś (tym bardziej, że jest młody i wyluzowany :p), ale to nigdy nie wiadomo... Poza tym jego była żona wpada na weekendy i jak się pytałam M. o nią, to mówił, że są przyjaciółmi i wgl, ale nie wiem jakie ona ma nastawienie do mojego przyjazdu, ponieważ nigdy z nią nie rozmawiałam...

Aaa i jeszcze obawiam się podróży. Nigdy nie latałam i boję się wszystkich lotniskowych spraw :) na sam lot to się mega cieszę i nie mogę doczekać :D Po nim czeka mnie jeszcze dwugodzinna jazda autem z Londynu do Manchesteru (jeeej, chyba będę musiała przygotować sobie jakieś pytania, żeby nie było ciągle krępującej ciszy ;p)

Nooo i to chyba tyle :) Decyzji o wyjeździe na pewno nie zmienię, ponieważ chyba do końca życia bym sobie nie darowała, ale i tak stresuję się tym o wiele bardziej niż maturą... :)

Teraz siedzę w łóżku z muffinową herbatą oraz dumlami i sama już nie wiem - z jednej strony nie mogę się doczekać (jeszcze tylko 17 dni!), a z drugiej się straszliwie boję (aaaa, 17 dni i jadę!)

Buziaki!

Ela